Dat is Amerika, een land met oneindig veel gezichten! Gisteren hebben we de lange route naar de San Bernardino Mountains en Big Bear gereden. De noordwestelijke kant van LA. Het kost je anderhalf uur om aan het begin van de toeristische route te komen maar wat een fantastische rit. De bergen zijn er gemiddeld 2500 meter hoog. Niet superhoog maar wel mooi, en met van die zandkleurige rotsen zoals je ze kent uit de westerns. Niet alleen de natuur is anders, ook de cultuur lijkt totaal verschillend. Het ziet er echt uit als een groot houthakkersdorp. Allemaal houten huisjes, sommige prachtig mooi maar de meeste ontzettend chaotisch. Allemaal grote verhoogde trucks en echte vaderlandslievende Amerikanen. We hadden soms het gevoel dat je in een soort film terecht was gekomen. We hebben nog een bezoekje gebracht aan het visitor-center en zijn toen via de andere kant weer teruggereden. Het gebied rond Big Bear wordt ook gebruikt als scoutingkamp-terrein. Dus overal zie je van die houten uithangbordjes met creatieve namen. Verder is de stilte er oorverdovend en ruikt het er fantastisch. Het geeft ons een voorproefje van Canada. (En nu ik hier om half 9 ’s ochtends dit verslagje typ, en alle geluiden van timmermannen, auto’s, politiewagens en vrachtwagens weer hoor kijk ik ernaar uit! Vanaf half 6 in de ochtend is doorslapen in downtown LA een prestatie van wereldformaat)
Tijdens de terugrit zijn we, om de spits te ontlopen, ergens onderweg gaan eten. Een plaatsje aan de voet van de bergketen. Niet normaal meer hoe warm het daar was. Ik denk een graadje of 35 – 40. Je gaat echt op halve snelheid verder. Gelukkig was het restaurant waar we gegeten hebben voorzien van een erg goeie airco! Het eten (onze eerste relaxte maaltijd buiten de deur) was lekker Italiaans! De autorit terug naar huis was daarna een eitje. Niet al te druk en we hadden de beste 70’s hits op onze radio (die RnB waren we ook wel zat). Let it beeeeeeeeeeeee!
Tot morgen!
Esther & Mark
